بررسی تأثیر یک جلسه فعالیت هوازی متوسط بر فاکتورهای انعقاد خون در دختران غیرورزشکار جوان

مقدمه: تأثیر فعالیت‌های هوازی بر سیستم انعقادی خون به عنوان یکی از عوامل خطرزای بیماری عروق کرونری هم‌چنان مورد بحث است. هدف این پژوهش، بررسی تأثیر یک جلسه فعالیت هوازی متوسط بر برخی از فاکتورهای انعقاد خون در دختران جوان است. روش کار: مطالعه حاضر با تایید کمیته اخلاق دانشگاه علوم پزشکی کرمان به شکل مداخله‌ای روی 11 دختر داوطلب سالم 21 تا 24 سال بدون هیچ نوع فعالیت ورزشی منظم در طی یک سال قبل از شروع پژوهش انجام شد. پروتکل پژوهش 30 دقیقه دویدن با شدت 75-70 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره بود. از تمامی شرکت‌کنندگان در مطالعه در سه نوبت (قبل، بلافاصله و 30 دقیقه پس از مداخله) خون‌گیری به عمل آمد. فاکتورهای انعقادی خون شامل زمان ترومبوپلاستین فعال‌شده (Activated Partial Thromboplastin Time-aPTT) و زمان پروترومبین (PT)، فیبرینوژن، فاکتور هشت (VIII) و همچنین تعداد پلاکت و متوسط حجم پلاکتی اندازه‌گیری شد. داده‌ها با استفاده از آنالیز واریانس با اندازه گیری‌های مکرر تحلیل شدند. یافته‌ها: بلافاصله پس از یک جلسه فعالیت هوازی، تعداد پلاکت‌ها 23 درصد افزایش (001/0=p)، فاکتور هشت 75 درصد افزایش (004/0=p) و زمان ترومبوپلاستین 8 درصد (007/0=p) کاهش داشت. افزایش زمان پروترومبین با تأخیر همراه بود و نیم ساعت پس از فعالیت مشاهده شد (001/0 >P). نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد فعالیت ورزشی حتی با شدت متوسط، برخی از فاکتورهای انعقادی را فعال کرده و باعث ایجاد عوارض بیش‌تر و طولانی‌تر شدن زمان برگشت به حالت استراحت می‌شود. این نتایج در تنظیم شدت تمرینات برای افراد غیر ورزشکار به خصوص در ابتدای دوره تمرینی کمک کننده خواهد بود.